Hikaru ga Chikyuu ni Itakoro:Volume

Hikaru ga Chikyuu ni Itakoro:Volume1
Mục lục [ẩn]
1 Novel Illustrations
2 Chapter 1 – Aren't you already dead?
3 Chapter 2 - It Seems His Highness the Prince Likes Girls the Most
4 Chapter 3 - Even Though Everyone Calls Me an Expert in Love
5 Chapter 4 - Where Do People Go When They Die?
6 Chapter 5 - Her Lies and Truths
7 Chapter 6 - If That Star Smiled at Me
8 Epilogue - Back Then, When I Met You on Earth
9 Your Wish
10 Author's Notes
11 Notes
Novel Illustrations


Cover

HgCnI V01 000b.jpg


Content page

HgCnI V01 000d.jpg

HgCnI V01 000e.jpg


Page 15


Page 81

Page 129


Page 173


Page 219


Page 245


Page 307


Page 343


Illustrator's Afterword



When did this happen?

Mikado Hikaru, who had all the sparkles gathered on him, who was beloved by all the flowers, suddenly died in an accident.

Before he was even 16--

I absentmindedly searched my memories as I listened to the news of his death over my cellphone.
I shed off the clothing called rationality because I wanted to see Hikaru.
My soul seemed to leave my body, flying in the night sky as I only cared about seeing him, seeing him, seeing him. I continued to run on the dirt path, let the grass cut my shins and ankles, let the icy cold rain pierce through my body, to where he was. Ahh, those were what happened yesterday.
Even if I were to become an evil spirit, I would still want to get to that person.
What enthralled me, more than that guy's cruelty, stubbornness, love for lies, fear of loneliness...more than anything else, was my love for that person.
I knew right from the beginning that our love was a forbidden cardinal sin. It was not permitted by this world, and no one around us would bless us. My body felt like it was cut, stabbed through and burned--it was a tragic romance and bitter love that was accompanied with sadness and despair.
I definitely must not let anyone else know, and I will continue to love him in this darkness where the moonlight cannot shine into. Did we not lock our fingers and swear?
That this was a secret for a lifetime.
But why did Hikaru say those words last night?
Amidst the icy cold bone-chilling rain, on the brink of death, that expression Hikaru showed--
Only I saw it all. That expression, those eyes, that act.
That was a cruel betrayal to love.

Hikaru.

At that time...

What were you thinking?


Chapter 1 – Aren't you already dead?

Uwaa…why are they all girls ?
Koremitsu Akagi surveyed the funeral, dumbfounded.
The combination of a high-class blazer and a black shirt composed the uniform of Koremitsu’s school, Heian Academy. There were also other uniforms at Heian like a one-piece, sailor uniforms, vests, bolero jackets with ribbons – so many that it was shocking, the girls attending were wearing all kinds of distinct outfits.
But that was not all there was to see for Koremitsu.
There was a female university student in her own stylish black attire present, screaming grievously.
“Hikaru! Hikaru!”
A sorrowful woman stood alongside the student, carrying an air of scholarship about her secretarial appearance, and she covered her face with a handkerchief as her shoulders quivered uncontrollably. Behind the woman stood an opulent lady awash in tears, her eyes fixing the ground. Together in the crowd was a young girl who seemed to be a primary school student, and she was no exception with eyes swollen red, filled in tears.
Koremitsu used the school’s bulletin board to check the funeral’s date beforehand. However, he soon regretted coming along at all.
Among the weeping girls stood a high schooler with messy red hair, his back bent, glowering sharp eyes and a frown, making him look an obtrusive sight to be seen.
Those attending the funeral would occasionally glance suspiciously at Koremitsu Akagi.
Even the fellow girls of Heian Academy uniform were alarmed, wondering why the infamous freshman was in attendance.
In spite of their discomfort, none of them dared to ask why he had come. They bit their lips and pretended to look at something asquint, averting their eyes uncomfortably to walk away.
Even if anyone were to ask Koremitsu the obvious, he himself couldn’t supply an answer.
Really, why must I come to the funeral of this bastard who lived such an abundant life, when I never even talked to him much?
Hikaru Mikado’s portrait was placed above some white sandalwood incense at the front of the hall, the space filled with mourners.
Hikaru’s corpse lay among the crowd like an angel, with a smile on his face and adornment from tulips, lilies, and carnations.
He had a slender face, the nose delicate and lips plump; his skin was an immaculate white and each of his irises possessed a crystalline transparency. These qualities lent themselves to an effeminate purity and sweetness in Hikaru Mikado’s resting body.
When they first met, Koremitsu wondered why a girl would be wearing a boy’s uniform at school.
This was thought only before Koremitsu learned that this very affable boy with unique voice was known to others as the ‘Imperial Prince’ of the school.
He was not simply the school’s ‘Prince’, but its ‘Imperial Prince’, a title befitting the elegance of ‘Lord Hikaru’ much better. Female middle school graduates and newly-enrolled high schoolers were chatting dreamily about Hikaru Mikado in this vein, and that was how Koremitsu learned of Hikaru’s place in Heian.
All the same, he was extremely popular, and many girls even started liking him when he was a student in the affiliated kindergarten.
Even in this school full of rich peers, his family background and wealth were considered outstanding. Despite this, he showed the same abundant affections and tenderness to every last girl.
“As expected, that guy is some handsome dude I have no affinity with whatsoever.”
That was what Koremitsu thought before meeting Hikaru.
But, for some reason, Hikaru Mikado called out to Koremitsu with a grin when they met for the first time.
“There’s something I want to ask you.”
Koremitsu felt there was something wrong with Hikaru’s statement back then.
He came to question whether he heard things wrongly after Koremitsu was told of Hikaru’s death before those words made sense to him.
It was said that Hikaru drowned in a flood caused by heavy rain while staying at a resort in Shinshu, during the Golden Week.
Even though they had merely exchanged a few words, the fact that Hikaru died at the young age of 15 was a huge shock to Koremitsu, making him aware once again of how life was not permanent - how fleeting it was. He recalled his father’s death, and felt bitter in his heart.
Koremitsu harboured such complicated, incomprehensible feelings as he went to Hikaru’s funeral under the soft rains.
Koremitsu sat on the pipe chairs indoors with forlorn expression, vacantly staring at the funeral leader surrounded by women’s anguished sobbing.

Hikaru was a beautiful child.

He was such a kind child.

He really had such a refreshing smile.

His voice was so nice.

And he had such delicate fingers – like a gifted artist’s.

He was a little stubborn, but I can’t bring myself to hate him for it.

He was scared of loneliness, but that made him adorable.

He was a child who looked like he could carry all the happiness in the world.

He was a child who seemed to be enveloped by light.

Everyone present was mourning and weeping for this young man and his premature death.
The funerary songs of remembrance fell upon Koremitsu’s ears.
He really understood too little about this deceased person, and it was difficult for Koremitsu to understand the mourners’ feelings.
He was awash in waves of sadness, annoyance, guilt, and unease.
At this moment, he noticed a woman sitting in a seat reserved for relatives.
She appeared young.
She was probably in her early twenties or so.
Her body was so frail-looking that she seemed like a flower about to snap at any time, and she was neither wearing a one-piece nor black kimono. Her hair was tied back.
The moment she entered Koremitsu’s vision, he held his breath from the sheer impact of what he saw.
Mikado…?
At that moment, he had the wrong impression that Hikaru Mikado himself was sitting before him.
She bore a shocking resemblance to Hikaru.
Her smooth, silky hair looked golden under the light; she had milky white skin, a subtle yet elegant nose, lips like petals and a slender neck.
Is she Hikaru’s older sister…?
The woman slowly smiled.
Those tears continued rolling down her delicate face, but the ends of her lips curled up a little.
It was a tranquil, pleasing smile.
Hers was a smile that did not fit a funeral scene. Koremitsu stood in front of the sandalwood incense, his nostrils heavy with its smell, and he gazed at her half-mesmerized.
Why…is she smiling?
She’s smiling so beautifully, so—happily.
Why, at his funeral…?
This woman who looked like Hikaru’s sister showed a smile that lasted for such a brief moment it felt like an illusion.
Koremitsu was so rapt by the display that he was beginning to space out. Before he could, a sharp voice in the crowd interrupted his thoughts.
“HE’S JUST A DAMN IDIOT!”
Startled, he glanced over in direction of the voice.
A girl wearing Heian Academy uniform was standing in front of Hikaru’s mourning post.
Her long, black hair was left behind her head, tied with black ribbon. She gave off a childish vibe, looking quite the refined princess. As she clenched her fists she could not help but shudder, her large eyes almost appeared to emit an aura of furious contempt as she angrily stared at Hikaru’s smiling portrait.
She let out scathing words from her trembling lips.
“YOU’RE REALLY AN IDIOT FOR DROWNING IN A RIVER LIKE THAT! THAT’S SO EMBARRASSING! I THOUGHT YOU WOULD BE STABBED TO DEATH BY A WOMAN! IT’S BECAUSE YOU’RE TOO MUCH OF A PLAYBOY THAT KARMA STRUCK BACK!”
HgCnI V01 015.jpg

“Don’t do this, Aoi.”
Instantaneously, a taller girl wearing the same uniform walked over. She grabbed her by the shoulder, clearly wanting t

Kết quả (Armenia) 1:

Հիկարու, GA Chikyuu ni Itakoro: Volume1
mực lục [an]
1 Վեպի Պահեստավորված
2 Գլուխ 1 - Չեք արդեն մահացած.
3 Գլուխ 2 - Թվում է Նորին Մեծություն արքայազն Սիրում Աղջիկներ առավել
4 Գլուխ 3 - չնայած Յուրաքանչյուր ոք Զանգեր ինձ Գիտունի Սեր
5 Գլուխ 4 - Որտեղ ժողովրդին, երբ նրանք մահանում.
6 Գլուխ 5 - իր ստերը ու ճշմարտությունները
7 Գլուխ 6 - Եթե, որ Star ժպտաց ինձ
8 վերջաբան - Back Հետո, երբ ես հանդիպեցի Ձեզ Երկրի
9 Ձեր Ցանկություն
10 Հեղինակային Notes
11 Նշումներ
Novel Պահեստավորված Կազմ HgCnI V01 000b.jpg Բովանդակություն էջ HgCnI V01 000d.jpg HgCnI V01 000e.jpg Էջ 15 Էջ 81 Էջ 129 Page 173 Page 219 Page 245 Page 307 Page 343 Illustrator ծանոթյություններ Afterword Երբ դա տեղի ունենա. Միկադո Հիկարու, ով ուներ բոլոր sparkles հավաքվել նրա վրա, ով էր սիրված է բոլոր ծաղիկների, հանկարծ մահացել է դժբախտ պատահարի: Մինչ նա նույնիսկ 16-- եմ absentmindedly փնտրում իմ հիշողությունները, երբ լսել եմ այն լուրերին իր մահվան նկատմամբ իմ բջջայինի. ես թափել off հագուստ կոչվում է խելացիություն, քանի որ ես ուզում էի տեսնել, Հիկարու: Հոգիս թվում էր, հեռանալ իմ մարմինը, թռչում է գիշերային երկնքում, քանի որ ես ոչ միայն հոգ է տանում մեր տեսնելով նրան, տեսնելով նրան, տեսնելով նրան. Ես շարունակում է առաջադրվել վրա կեղտ ճանապարհին, թող խոտ կտրել իմ shins եւ ankles, թող սառը սառը անձրեւի ճեղքել իմ մարմինը, ուր էր. Ahh, նրանք, ովքեր եղել են, թե ինչ է տեղի ունեցել երեկ: Նույնիսկ եթե ես լինեի դառնալ չար ոգին, ես դեռ ուզում եմ ստանալ այդ անձի. Ինչ է գերում ինձ, ավելի շատ, քան այդ տղայի դաժանությամբ, համառության, սերը սուտ, կեղծիք, վախենալով, մենակության ... ավելի քան որեւէ ուրիշ բան էր, իմ սերը այդ մարդու համար: Ես գիտեի, հենց սկզբից, որ մեր սերը եղել է արգելված կարդինալ մեղք. Այն չի թույլատրվում է այս աշխարհում, եւ ոչ ոք մեզ շրջապատող կօրհնի մեզ. Իմ մարմինը զգում էի, ինչպես է, որ կտրել, դանակահարել եւ այրել, դա եղել է ողբերգական զրույցներ եւ դառը սիրո, որը զուգորդվել է տխրության եւ հուսահատության: Ես հաստատ պետք է թող մեկ ուրիշը ճանաչում, եւ ես շարունակելու եմ սիրել նրան այս մթության մեջ որտեղից է Moonlight չի կարող փայլում է. Արդյոք մենք չենք կողպեք մեր մատները եւ երդվում. , որ դա եղել է գաղտնի ողջ կյանքի ընթացքում: Բայց ինչու Հիկարու ասում այդ խոսքերը անցյալ գիշեր: Չնայած սառցե ցուրտ ոսկոր-chilling անձրեւի, որն ապրում է մահվան, որ արտահայտությունը Հիկարու showed-- Միայն Ես տեսա, որ բոլոր. Այդ արտահայտությունը, այդ աչքերը, որ ակտը: Դա դաժան դավաճանություն սիրել. Հիկարու: Այդ ժամանակ ... Ինչ էիք մտածում Գլուխ 1 - Չեք արդեն մահացած. Uwaa ... ինչու են նրանք բոլոր աղջիկները. Koremitsu akágí հարցվածների հուղարկավորությանը, ապշել էի. Համադրություն բարձր կարգի վառ գույնի սպորտային հագուստ եւ սեւ վերնաշապիկ կազմված է համազգեստը Koremitsu դպրոցում, Heian ակադեմիայում. Կային նաեւ այլ համազգեստ ժամը Heian նման մեկ կտոր, նավաստի համազգեստ, բաճկոններ, Bolero բաճկոններ հետ ժապավեններ, այնքան շատ, որ դա եղել է ցնցող է, որ աղջիկները հաճախում էին կրում է բոլոր տեսակի տարբեր outfits. Բայց դա չի եղել, բոլորը եղել է տեսնել համար Koremitsu: Կար մի կին համալսարանի ուսանող է իր նորաձեւ Սեւ հագցնել ներկա, ճչում ցնցեց: «Հիկարու. Հիկարու » Մի ցավալի է կին կանգնեց կողքին ուսանողի, տանում է օդը կրթաթոշակ է իր քարտուղարական տեսքը, եւ նա ծածկեց իր դեմքը թաշկինակով, քանի որ նրա ուսերին quivered անզուսպ. Ետեւում կին կանգնեց մի ճոխ կին ողողված է արցունքներով, նրա աչքերը ամրագրելով գետնին. Միասին ամբոխի էր մի երիտասարդ աղջիկ, ով կարծես հիմնական դպրոցի ուսանող, եւ նա ոչ մի բացառություն աչքերով ուռած կարմիր, լրացված արցունքներով: Koremitsu օգտագործվում դպրոցին Չատ է ստուգել հուղարկավորության ամսաթիվը նախապես. Սակայն, նա շուտով ափսոսանք գալիս երկայնքով բնավ. Թվում լացի աղջիկները կանգնեցին բարձր schooler հետ կեղտոտ կարմիր մազերով, նրա հետեւի թեքում, glowering սուր աչքերով եւ կնճիռ, դարձնելով նրան նայում է աներես տեսարան է երեւում: Նրանց, ովքեր հաճախում հուղարկավորությանը, որ ժամանակ առ ժամանակ Հայացք կասկածանքով Koremitsu akágí: Նույնիսկ ընկեր աղջիկները Heian Ակադեմիայի համազգեստով էին անհանգստացած, թե ինչու է խայտառակ կուրսեցի էր ներկա: Չնայած իրենց անհանգստություն, նրանցից ոչ մեկը չի համարձակվել հարցնել, թե ինչու է նա եկել: Նրանք քիչ են իրենց շուրթերին եւ դիտավորյալ են նայում ինչ - որ բան ծուռ, կանխելով իրենց աչքերը անհարմար է քայլել հեռու. Նույնիսկ եթե որեւէ մեկը եղել է խնդրել Koremitsu, որ ակնհայտ է, որ ինքը չի կարող ապահովել պատասխան Իսկապես, ինչու պետք է ես գալիս հուղարկավորությանը այս հիբրիդ, ով ապրում է այնպիսի առատ կյանքը, երբ ես երբեք չեմ էլ խոսել եմ նրա հետ շատ. Հիկարու Միկադո դիմանկարը տեղադրված է վերը ինչ - որ սպիտակ ճանդան խունկ դիմաց դահլիճում, որ տարածքը լցված mourners: Խիկարու դիակ պառկած է ամբոխի նման հրեշտակ, ժպիտով իր դեմքը եւ զարդերի ձեւերը ից Կակաչներ, Շուշաններ, եւ Մեխակներ: Նա ուներ մի բարեկազմ դեմքը, քիթը նուրբ եւ շուրթերը ձիգ, նրա մաշկը էր անաղարտության սպիտակ եւ յուրաքանչյուր իր իրիսներ տիրապետում է բյուրեղային թափանցիկությունը. Այդ հատկանիշները պաս են իրենց թուլամորթ մաքրության ու քաղցրություն ի Հիկարու Միկադո հանգստավայր մարմինը. Երբ առաջին անգամ հանդիպել են, Koremitsu մտածել, թե ինչու մի աղջիկ կլինի հագած մի տղայի համազգեստը դպրոցում. Սա մտածում է միայն մինչ Koremitsu իմացա, որ սա շատ քաղաքավարի տղա անկրկնելի ձայնով հայտնի էր ուրիշներին, որպես «Կայսերական իշխան» է դպրոց. Նա եղել է ոչ թե պարզապես դպրոցին 'իշխան », սակայն նրա« Իմպերիալ իշխան », մի տիտղոս befitting շքեղություն« Տէր Հիկարու »շատ ավելի լավ. Իգական միջին դպրոցների շրջանավարտները եւ նոր ընդգրկված բարձր schoolers էին chatting dreamily մասին Հիկարու Mikado այս երակային, եւ որ էր, թե ինչպես Koremitsu սովորել Հիկարու իր տեղը Heian: Բոլորը, միեւնույն է, նա եղել է խիստ տարածված է, եւ շատ աղջիկներ նույնիսկ սկսել սիրեցի նրան, երբ նա եղել է ուսանող փոխկապակցված մանկապարտեզում: Նույնիսկ այս դպրոցը լի հարուստ հասակակիցների, նրա ընտանիքը ֆոնային եւ հարստության էին համարվում չմարված. Չնայած այս ամենին, նա ցույց տվեց նույն առատ համակրանքը եւ քնքշություն է յուրաքանչյուր վերջին աղջկա »Ինչպես եւ սպասվում է, որ տղան ինչ-որ գեղեցիկ, մինետ, ես ոչ մի մերձավորություն հետ, ինչ»: Դա այն էր, թե ինչ Koremitsu մտածել, նախքան հանդիպումը Հիկարու: Բայց, չգիտես ինչու, Հիկարու Mikado կանչեց Koremitsu հետ քմծիծաղով, երբ նրանք հանդիպել է առաջին անգամ: «Կա մի բան, ես ուզում եմ հարցնել ձեզ»: Koremitsu զգացի, կար մի բան սխալ է Հիկարու հայտարարությանը, այն ժամանակ. Նա եկել է հարցին, թե արդյոք նա լսեց բաներ սխալ, հետո Koremitsu էր ասել է Հիկարու մահից այդ խոսքերը անիմաստ է նրան. Այն, որ Հիկարու խեղդվել է ջրհեղեղից առաջացած հորդառատ անձրեւի, իսկ մնալով մի առողջարանային Shinshu ընթացքում Ոսկե շաբաթ: Թեեւ իրենք ընդամենը փոխանակել մի քանի բառեր, այն փաստը, որ Հիկարու մահացել երիտասարդ տարիքում 15 էր, մի մեծ ցնցում Koremitsu, դարձնելով նրան տեղյակ է եւս մեկ անգամ, թե ինչպես է կյանքը չէր մշտական, թե ինչպես fleeting է դա եղել. Նա հիշեցրել է, հոր մահը, եւ զգացի դառը է իր սրտում: Koremitsu harbored նման բարդ, անհասկանալի զգացմունքները, քանի որ նա գնաց Հիկարու թաղմանը տակ փափուկ անձրեւների. Koremitsu նստեց խողովակների ամբիոնների ներսը, ինչպես մոռացված արտահայտությամբ, vacantly չափազանց աչքի ընկնող է թաղման առաջնորդ շրջապատված կանանց Վշտահար sobbing. Հիկարու էր մի գեղեցիկ երեխա. Նա նման է մի բարի երեխա. Նա, իրոք, այդպիսի թարմացման ժպիտ. Նրա ձայնը, այնքան գեղեցիկ է: Եւ նա նման նուրբ մատները, ինչպես շնորհալի նկարիչ է. Նա մի քիչ համառ, սակայն, Ես չեմ կարող բերել ինձ ատել նրան դրա համար. Նա վախենում է մենակության, սակայն, որ նրան պաշտելի. Նա երեխա, ով նայեցի նման նա կարող է իրականացնել բոլոր երջանկություն է աշխարհում: Նա երեխա, ով կարծես համակված ըստ թեթեւ: Յուրաքանչյուր ոք ներկա էր սուգ ու լաց այս երիտասարդի եւ նրա վաղաժամ մահվան կապակցությամբ: The հուղարկավորության երգերը հիշատակի ընկաւ Koremitsu ականջների: Նա, իրոք, հասկացել է, շատ քիչ այս մահացած անձի, եւ դա եղել է դժվար է Koremitsu է հասկանալ, թե որ սգացող զգացմունքները : Նա եղել ողողված ալիքների տխրության, սրտնեղում, մեղքի եւ հարցեր. Այս պահին, նա նկատել է, մի կին նստած մի աթոռի համար հարազատներին: Նա հայտնվել երիտասարդ. Նա, հավանաբար, իր վաղ twenties, կամ այնքան. Նրա մարմինը այնքան էր փխրուն փնտրում, որ նա կարծես նման մի ծաղիկ մասին, արտահերթ ցանկացած ժամանակ, եւ նա ոչ կրելու է մեկ կտոր ոչ սեւ kimono. Նրա մազերը կապված էր վերադարձել: Երբ նա մտել Koremitsu իր տեսլականը, նա անցկացրել է իր շունչը է բացահայտ ազդեցության ինչ տեսավ. Միկադո ... Այդ պահին, նա սխալ տպավորություն է, որ Հիկարու Միկադո ինքը նստած նրա առաջ: Նա ծնեց մի ցնցող նմանություն Հիկարու: Նրա հարթ, փափուկ մազերի նայեց ոսկե ներքո. նա ստիպված էր կաթնային սպիտակ մաշկը, նուրբ, բայց էլեգանտ քիթը, շուրթերը, ինչպես petals ու բարեկազմ պարանոցի. Արդյոք նա Հիկարու ավագ քույրը ... Կինը դանդաղ, ժպտաց. Այդ արցունքները շարունակում է շարժակազմերի ներքեւ իր նուրբ դեմքը, բայց ավարտվում նրա շուրթերին գանգրացնել մի քիչ: Դա մի հանդարտ, հաճելի ժպիտ: Նրանք պետք էր մի ժպիտ, որ չի տեղավորվում թաղման տեսարանը. Koremitsu կանգնեց առջեւ ճանդան խունկ, նրա քթանցքների ծանր է իր հոտը, եւ նա նայեցին նրան, կես-mesmerized: Ինչու ... որ նա ժպտում. Նա ժպտում այնքան գեղեցիկ է, այնպես որ, երջանիկ: Ինչու, իր թաղմանը ... Այս կնոջ, ով նայեցի նման Հիկարու քույրը ցույց տվեց, ժպիտ, որը տեւել է նման մի կարճ պահ, որ զգացել նման պատրանք. Koremitsu այնքան էր հիացած է, ցուցասարքի, որ նա սկսում է տարածության դուրս. Մինչ նա կարող է, կտրուկ ձայն է ամբոխի ընդհատվում է իր մտքերը: «Նա պարզապես պախարակել idiot» Եկանք, նա նայեց իր շուրջը ուղղությամբ ձայնը: Մի աղջիկ հագած Heian ակադեմիա համազգեստով էր կանգնած է Հիկարու իր սգո պաշտոնում. Նրա երկար սեւ մազերը թողել իր գլխին, կապված սեւ ժապավենը. Նա տվեց դուրս է մանկական vibe, փնտրում բավականին նուրբ Princess. Քանի որ նա սեղմեց իր բռունցքները նա չի կարող օգնել, բայց դողում, նրա խոշոր աչքերը գրեթե հայտնվել է արտադրել է aura զայրանում արհամարհանքով, քանի որ նա զայրացած նայեց Հիկարու ծանոթյություններ ժպտում նկարագրին. Նա թող դուրս scathing խոսքերը նրա դողացող շուրթերից: «Դուք իսկապես ապուշ ՀԱՄԱՐ drowning է գետի նման. Դա այնքան embarrassing. Ես կարծում եք, որ Է ՀԱՐՎԱԾԵԼ Է ՍՊԱՆԵԼ Է ԿԻՆ. IT պատճառով, որ դու շատ մի PLAYBOY ՈՐ KARMA հարվածել ՏՈՒՆԴԱՐՁ » HgCnI V01 015.jpg «Մի անել, Aoi» Instantaneously է taller աղջիկ կրելու նույն համազգեստով քայլում է. Նա grabbed նրա ուսին, հստակ ցանկանում t

Kết quả (Armenia) 3:

Это было сочтено только перед Koremitsu стало известно, что это весьма депрессиям мальчика с уникальным голос был известен как "Imperial принц" в школе.
он был не просто в школе в "Принц", но его "Imperial принц', title, элегантный "Лорд", выставляя намного лучше.