28 maart 2015Als je mij in een shir

28 maart 2015

Als je mij in een shirt van een Vietnamees reizigersgezelschap op een motorbike met een bakje koffie in de ene hand en een microfoon van de karaokeclub in de andere hand ziet zitten, zou je toch echt denken dat ik Vietnamees geworden ben. Mijn paspoort geeft nog steeds aan dat ik Nederlander ben, maar daar kan in kleine letters met potlood Vietnam achter geschreven worden. Ik ben erg onder de indruk van de relaxte levensstijl, het contrast tussen de moderne steden en de dorpen met haar tradities en gewoontes, het lekkere weer en de ontzettend vriendelijke mensen. Het land heeft zoveel te bieden dat de meeste Vietnamezen eerst 10 jaar in hun eigen land rondreizen, voordat ze mogelijk Cambodja, Laos of China bezoeken.



Hanoi 08.03.2015-12.03.2015

’s Ochtends genoot ik nog van de zonsopgang van de Chinese rijstvelden, ’s avonds zat ik aan de bar in een backpackers hostel in Hanoi. Tussendoor had ik twee busreizen gemaakt en was ik de douane gepasseerd. Bij de Vietnamese douane moesten ze zich wel even achter de oren krabben toen bij de plaats van afgifte ‘’The Hague’’ stond. Ik had geen wiet bij me en er stond geen Amsterdam in mijn paspoort, dit was toch wel gek. Om te checken of ‘’The Hague’’ ook bestond werd dhr. Google geraadpleegd, die aangaf dat deze plaats toch echt bestaat, en mocht ik het land in.



In Hanoi was het makkelijk om via couchsurfing een aantal hosts te vinden. Zo ontmoette ik er Ngoc, een op het eerste oog nette vrouw in haar mantelpakje en naaldhakken. Maar achter dat mantelpakje zat een heel pittig en gedreven type die goed de lakens wist uit te delen.

Ze wist precies wie aan te spreken, welke taxi’s te nemen, waar naartoe te gaan en hield mij strak aan de lijn. Maar ze had ook gevoel voor humor, en met het nodige sarcasme en fantasie zetten we anderen, maar ook onszelf voor gek. Zo zagen we Ho Chi Minh al opstaan uit het mausoleum en iedereen bedanken voor de aanwezigheid.

Hanoi ademt Ho Chi Minh. In de stad bevinden zich het huis, mausoleum en museum over deze communistisch leider. Op diverse plekken zijn portretten van hem te zien, en als je het de mensen vraagt is Ho Chi Minh het boegbeeld van het verenigde, communistische Vietnam dat het nu is. Bij zijn mausoleum wordt hij twee keer per dag geëerd, wat elke dag vele honderden bezoekers trekt. Een groep lijfwachten van Ho Chi Minh, waarschijnlijk de meest begeerde baan in Vietnam, laten de nationale vlag zakken tijdens de avondceremonie en hijsen deze weer tijdens de ochtendceremonie.



Een andere bijzondere ontmoeting was die met Harry. Mensen rondleiden in zijn stad was voor hem een goed excuus om niet te hoeven studeren voor zijn aankomende tentamens. Hij was een vrolijk, vriendelijke jongen die feilloos de bijzondere plekken van Hanoi wist te vinden. De oudste coffeeshop van de stad, een Frans-Vietnamese gevangenis, het museum van de etnische minderheden en een bakkerij die meer wiet verkocht dan brood.

In het ‘’museum of Ethnology’’ ontdekte ik dat Vietnam naast de Vietnamezen 53 etnische minderheden telt die voornamelijk in het binnenland leven. De minderheidsgroeperingen hebben vaak hun eigen taal, gewoontes en tradities. Doordat de leefgebieden van deze volkeren dichtbij elkaar liggen hebben de culturen veel overeenkomsten. Zo leven de mensen in huizen die op palen staan, bespelen ze de drum om contact te maken met de geesten en word je als vermogend persoon 1 tot 7 jaar na je dood weer opgegraven om vervolgens in een tempel begraven worden. De levenswijze van deze mensen boeide me erg, mede hierdoor besloot ik om het leefgebied van deze volkeren te bezoeken en niet langs de kust naar het zuiden te gaan reizen.



Maar het meest memorabele was dat hij me zijn motorbike liet besturen. Zonder enige ervaring reed ik door de chaotische en drukke straat van Hanoi, en dit beviel me ze goed dat dit een verlangen heeft aangewakkerd een eigen motorbike te kopen. Harry en zijn vriend probeerde dit plots ontstane verlangen dezelfde avond nog uit mijn hoofd te praten door mij artikelen te laten lezen over omgekomen motorrijders tijdens hun reis door Vietnam. Dit had wel enig effect, want ik besloot nog even na te denken over het aanschaffen van een motorbike.



Ook was Harry lid van een Facebook groep van bijna 20.000 leden die een passie voor reizen deelden. Omdat het voor Vietnamezen moeilijk is een visa te krijgen voor landen buiten Azië en die landen ook erg duur zijn blijft het reizen vaak beperkt tot Vietnam, met uitstapjes naar de buurlanden. Dat neemt niet weg dat deze mensen elkaar graag helpen, en een gunst doen door elkaar een slaapplek aan te bieden. Harry maakte mij lid van deze groep, wat mij de mogelijkheid gaf om ook in de afgelegen gebieden een lokale gids te kunnen vinden. Na een paar berichten over en weer reageerden er mensen uit het hele land die mij graag wilden ontmoeten en rondleiden, en was ik gedurende mijn reis in Vietnam voorzien van een slaapplek en gids.



Iets ten zuiden van Hanoi ligt het Phong Nha-Ke Bang National Park. Een bergachtig, bebost gebied dat er van de buitenkant uitziet als een mooi, maar niet bijzonder natuurgebied. Totdat je ontdekt dat onder de groene gloeiende laag schitterende grotten verscholen liggen. De grotten zijn een paradijs van diverse steensoorten met vormen en kleurcombinaties waarop je niet uitgekeken raakte. Onder deze grotten bevindt zich de grootste grot ter wereld. Om de grot in een goede staat te houden worden er elk jaar slechts 84 mensen toegelaten tot deze grot, en heb je diverse certificaten en veel geld nodig om op de wachtlijst gezet te worden. Een ticket naar de maan is makkelijker te krijgen.







Midden-Vietnam: 13.03.2015-21.03.2015

Danang is een moderne, snelgroeiende stad met mooie stranden waar de shopping malls, resorts en barretjes overal te vinden zijn en waar het heerlijk relaxen is. Maar ik kwam voor iets anders naar deze stad…

Ik was onderweg naar Danang een groep Duitsers en een groep Nederlanders tegengekomen die van Zuid-Vietnam naar Noord-Vietnam trokken met een motorbike. Ze vertelden me dat als je geen gekke capriolen op de bike uithaalt het reizen per motorbike niet gevaarlijk is. De bike is makkelijk te besturen, het is goedkoper dan per trein of bus te reizen en bovenal geeft het je een stuk meer vrijheid. De positieve ervaringen van de Duitsers en Nederlanders gaven mij het laatste zetje om te besluiten een motorbike te gaan kopen. Ik had alleen nog geen flauw idee wat voor bike ik moest kopen.

Ik ontmoette in Danang een bloedmooie, lokale meid die mij hier wel bij wilde helpen. Overdag moest ze werken, dus kon ik haar bike gebruiken om nog even te oefenen en zeker te zijn van mijn keus. Ook deze bike beviel me, en zo ging ik ’s avonds met haar en haar broer naar een winkel voor 2de hands bikes. De broer ging eerst naar binnen om een goede bike voor een scherpe prijs uit te zoeken, en na een testritje gaf hij aan dat de ‘’Honda Wave’’ geschikt was voor mijn reis. Voor €150,- mocht ik hem meenemen, een koopje aangezien ze aan toeristen gemakkelijk €300,- vragen.

Zo was ik drie dagen na mijn eerste rit in het bezit van een motorbike. Het gaf me een kick dat ik samen met deze machine grote afstanden zou gaan afleggen, en dat geen weg meer onbereikbaar was. Ik was niet verzekerd, had geen rijervaring en ging een voertuig besturen in een land zonder verkeersregels. Ondanks deze gevaren was ik ervan overtuigd dat ik me snel genoeg kon aanpassen aan mijn motorbike en het verkeer.



Dat de bike zo goedkoop was verklaarde zich de dagen erop. Op dag 1 liet ik de remmen en de benzinemeter maken en kreeg de motor een startknop die met de hand te bedienen was, zodat ik hem niet hoefde aan te trappen. Op dag 2 kwam ik zonder benzine te staan terwijl de benzinemeter nog halverwege stond, en brak mijn ketting. Op dag 3 begaven de versnellingen het. Op dag 4 ging de aansluiting naar mijn benzinetank kapot. En op dag 6 kreeg ik een lekke band, brak mijn standaard en moest mijn voetrem gerepareerd worden. Zo waren na een week alle organen van mijn motor, op het hart na, vervangen en was opa omgetoverd tot een jonge, aantrekkelijke god.

Mijn geluk was dat elk dorpje wel een garage had, en dat de lokale mensen direct toesnelden als ik met pech langs de weg stond. Als er geen garage in de buurt was of het probleem niet tijdelijk opgelost kon worden, dan werd er een jeep of vrachtwagen aangehouden. Mijn bike werd ingeladen en ik werd naar de dichtstbijzijnde garage gebracht. Voor een paar euro was mijn motor weer rijklaar, en na een oponthoud van 1,5 uur kon ik mijn tocht weer vervolgen. De mensen waren erg behulpzaam en de mankementen verdwenen als sneeuw onder de zon. Hierdoor voelde ik me toch snel thuis op mijn krakkemikkige motorbike, die elke dag een stukje jonger werd.



Als je niet over de snelwegen rijdt, is de kwaliteit van de wegen in Vietnam vaak slecht. Toch probeerde ik de snelwegen zoveel mogelijk te vermijden. Ik vond dat er weinig interessants te zien was op de lange, rechte wegen en ik hoorde liever natuurlijke geluiden dan het continue getoeter van het langskomende verkeer.

Rijdend op de landwegen richting het binnenland zag ik een Vietnam dat nog weinig gemoderniseerd was. Mijn Toshiba laptop zou zomaar het kroonstuk van een museum kunnen zijn, en iemand met een blanke huid moest haast een pigmenttekort hebben. De kinderen kwamen toegerend alsof ik hun idool was, en als ik een bakje koffie dronk waren de stoelen tegenover me snel gevuld met mensen die ik nog niet kenden.

Communiceren met de mensen ging erg moeilijk, mijn interesse ging vooral uit naar de omgeving die ik passeerde. Ik reed langs koffie- thee- en rubberplantages, rijstvelden en fruitbomen, passeerde kleine, armoedige dorpjes en zag gedurende de route de huizen steeds langer en smaller worden, de gewassen en het landschap veranderen en de huidskleur van de mensen donkerder worden. Ik stopte regelmatig om vers fru

Kết quả (Việt) 1:

28 maart 2015ALS je on ở een áo sơ mi van een Vietnamees reizigersgezelschap op een xe máy gặp een bakje koffie ở de Tây tay en een microfoon van de karaokeclub ở de andere tay ziet zitten, zou je toch echt denken dat ik Vietnamees geworden ben. Mijn paspoort geeft nog mã aan dat ik Nederlander Bến, maar daar kan trong kleine thư đáp ứng potlood Việt Nam địa danh achter geschreven worden. IK ben erg onder de indruk van de relaxte levensstijl, het tương phản tussen de moderne steden en de dorpen đã gặp haar tradities en gewoontes, het lekkere en tiết de ontzettend vriendelijke mensen. Het đất heeft zoveel te bieden dat de meeste Vietnamezen eerst 10 jaar ở hun eigen đất rondreizen voordat ze mogelijk Cambodja, Lào Trung Quốc bezoeken. Hanoi 08.03.2015-12.03.2015của Ochtends genoot ik nog van de zonsopgang van de Trung Quốc rijstvelden, của avonds zat ik aan de thanh trong een backpackers hostel tại Hà Nội. Tussendoor có ik twee busreizen gemaakt en là ik de douane gepasseerd. Bij de Việt Nam douane moesten ze zich wel thậm chí địa danh achter de oren krabben toen bij de plaats van afgifte '' The Hague'' stond. IK có geen wiet bij tôi en er stond geen Amsterdam trong mijn paspoort, dit là toch wel gek. Om te checken của '' The Hague'' Üch bestond werd dhr. Google geraadpleegd, die aangaf dat deze plaats toch echt bestaat, đất của het ik mocht en trong. Tại Hà Nội là het makkelijk om via couchsurfing een aantal máy chủ te vinden. Zo ontmoette ik er Ngọc, een op het eerste oog nette vrouw ở haar mantelpakje en naaldhakken. Maar địa danh achter dat mantelpakje zat een gót chân pittig en gedreven loại chết goed de lakens wist Truong DH CNTT te delen.Ze wist precies wie aan te spreken, xe taxi welke te nemen, waar naartoe te gaan en hield on strak aan de lijn. Maar ze có Üch gevoel voor hài hước, en gặp het nodige sarcasme en fantasie zetten chúng tôi anderen, maar Üch onszelf voor gek. Zo zagen chúng tôi thành phố Hồ Chí Minh al opstaan Truong DH CNTT het lăng en iedereen bedanken voor de aanwezigheid.Hanoi ademt TP Hồ Chí Minh. Ở de stad bevinden zich het huis, Lăng Chủ tịch en bảo tàng trong deze communistisch leider. Op đa dạng plekken zijn portretten van hem te zien, en als je het de mensen vraagt là thành phố Hồ Chí Minh het boegbeeld van het Lan, communistische Việt Nam đạt het nu là. Bij zijn lăng wordt hij twee keer một dag geëerd, wat elke dag vele honderden bezoekers trekt. Een groep lijfwachten văn thành phố Hồ Chí Minh, waarschijnlijk de meest begeerde baan tại Việt Nam, maken de nationale vlag zakken tijdens de avondceremonie en hijsen deze tiết tijdens de ochtendceremonie. Een andere bijzondere ontmoeting đã chết gặp Harry. Mensen rondleiden trong zijn stad là voor hem een goed excuus om niet te hoeven studeren voor zijn aankomende tentamens. HIJ là een vrolijk, vriendelijke jongen chết feilloos de bijzondere plekken van Hà Nội wist te vinden. De oudste coffeeshop van de stad, een Việt-Frans gevangenis, het museum van de etnische minderheden en een bakkerij chết meer wiet verkocht dan brood.Trong het '' museum of Ethnology'' ontdekte ik dat Việt Nam naast de Vietnamezen 53 etnische minderheden telt chết voornamelijk ở het binnenland leven. De minderheidsgroeperingen hebben vaak hun eigen taal, gewoontes en tradities. Doordat de leefgebieden van deze volkeren dichtbij elkaar liggen hebben de culturen veel overeenkomsten. Zo leven de mensen tại huizen chết op palen staan, bespelen ze de trống om liên lạc te maken gặp de geesten en từ je als vermogend persoon 1 đến 7 jaar na je dood tiết opgegraven om vervolgens ở een tempel begraven worden. De levenswijze van deze mensen boeide tôi erg, mede hierdoor besloot ik om het leefgebied van deze volkeren te bezoeken en niet langs de kust naar het zuiden te gaan reizen. Maar het meest memorabele đổi dat hij tôi zijn xe máy liet besturen. Zonder enige ervaring reed ik cửa de chaotische en drukke straat van Hà Nội, en dit beviel tôi ze goed dat dit een verlangen heeft aangewakkerd een eigen xe máy te kopen. Harry en zijn vriend probeerde dit lô ontstane verlangen dezelfde avond nog Truong DH CNTT mijn hoofd te praten cửa on artikelen te maken lezen trên omgekomen motorrijders tijdens hun reis cửa Việt Nam. Dit có wel enig ảnh hưởng, muốn ik besloot nog thậm chí na te denken trên xe máy een van het aanschaffen. Üch là Harry nắp van een Facebook groep van bijna 20,000 leden chết een passie voor reizen deelden. Omdat het voor Vietnamezen moeilijk là een visa te krijgen voor landen buiten Azië en chết landen Üch erg duur zijn blijft het reizen vaak beperkt đến Việt Nam, đã gặp uitstapjes naar de buurlanden. Dat neemt niet weg dat deze mensen elkaar graag helpen, en een gunst doen cửa elkaar een slaapplek aan te bieden. Harry maakte on nắp van deze groep, wat on de mogelijkheid gaf om Üch ở de afgelegen gebieden een lokale gids te kunnen vinden. Na een paar berichten trên en tiết reageerden er mensen Truong DH CNTT het hele đất chết on graag wilden ontmoeten en rondleiden, en là ik gedurende mijn reis chiếm lấy trong Việt Nam voorzien van een slaapplek en gids. Rề mười zuiden van Hanoi het ligt Phong Nha-Ke Bang công viên quốc gia. Een bergachtig, bebost gebied dat er van de buitenkant uitziet als een mooi, maar niet bijzonder natuurgebied. Totdat je ontdekt dat onder de groene gloeiende laag schitterende grotten verscholen liggen. De grotten zijn een paradijs van steensoorten đa dạng gặp vormen en kleurcombinaties waarop je niet uitgekeken raakte. Onder deze grotten bevindt zich de grootste grot ter wereld. Om de grot ở een goede Deutschösterreich te houden worden er elk jaar slechts 84 mensen toegelaten tot deze grot, en heb je đa dạng certificaten en veel geld nodig om op de wachtlijst gezet te worden. Een lo vé naar de maan là makkelijker te krijgen. Midden-Việt Nam: 13.03.2015-21.03.2015Đà Nẵng là een moderne, snelgroeiende stad gặp mooie stranden waar de Trung tâm mua sắm, khu nghỉ mát en barretjes viên te vinden zijn en waar het heerlijk relaxen là. Maar ik kwam voor rề anders naar deze stad...IK là onderweg naar Đà Nẵng een groep Duitsers en een groep Nederlanders tegengekomen chết van Zuid-Việt Nam naar Noord-Việt Nam trokken gặp een xe máy. Ze vertelden tôi dat als je geen gekke capriolen op de xe đạp uithaalt het reizen cho một xe máy niet gevaarlijk là. Xe đạp de makkelijk te besturen, het là dan goedkoper một trein của xe buýt te reizen en bovenal geeft het je een stuk meer vrijheid. De positieve ervaringen van de Duitsers en Nederlanders Gav on het laatste zetje om te besluiten een xe máy te gaan kopen. IK có alleen nog geen flauw idee wat voor xe đạp ik moest kopen.IK ontmoette ở Đà Nẵng een bloedmooie, lokale meid chết on hier wel bij wilde helpen. Overdag moest ze werken, dus kon ik haar xe đạp gebruiken om nog thậm chí te oefenen en zeker te zijn van mijn keus. Üch deze xe đạp beviel tôi, en zo ging ik avonds gặp haar en haar broer naar een winkel voor 2de tay xe đạp. De broer ging eerst naar binnen om een goede xe đạp voor een scherpe prijs Truong DH CNTT te zoeken, en na een testritje gaf hij aan dat de '' Honda Wave'' geschikt là voor mijn reis. Voor €150, – mocht ik hem meenemen, een koopje aangezien ze aan toeristen gemakkelijk €300, - vragen.Zo là ik drie dagen na mijn eerste rit ở het bezit van een xe máy. Het gaf tôi een kick dat ik samen gặp deze máy grote afstanden zou gaan afleggen, en dat geen weg meer onbereikbaar. IK là niet verzekerd, đã có geen rijervaring en ging een voertuig besturen trong een đất zonder verkeersregels. Ondanks deze gevaren là ik ervan overtuigd dat ik tôi snel genoeg kon aanpassen aan mijn xe máy en het verkeer. Dat de xe đạp zo goedkoop là verklaarde zich de dagen erop. Op dag 1 liet ik de remmen en de benzinemeter maken en kreeg de motor een startknop chết gặp de tay te bedienen, zodat ik hem niet hoefde aan te trappen. Op dag 2 kwam ik zonder xăng te staan terwijl de benzinemeter nog halverwege stond, en brak mijn ketting. Op dag 3 begaven de versnellingen het. Op dag 4 ging de aansluiting naar mijn benzinetank kapot. En op dag 6 kreeg ik een lekke ban nhạc, brak mijn standaard en moest mijn voetrem gerepareerd worden. Zo waren na een tuần alle organen van mijn động cơ, op het hart na, vervangen en là opa omgetoverd tot een jonge, Thiên Chúa aantrekkelijke.Mijn geluk là dat dorpje elk wel een nhà để xe có, en dat de lokale mensen trực tiếp toesnelden als ik gặp pech langs de weg stond. ALS er geen nhà để xe ở de buurt là của het probleem niet tijdelijk opgelost kon worden, dan werd er een xe jeep của vrachtwagen aangehouden. Mijn xe đạp werd ingeladen en ik werd naar de dichtstbijzijnde nhà để xe gebracht. Voor een paar euro là mijn động cơ tiết rijklaar, en na een oponthoud van 1,5 uur ik kon mijn tocht của tiết vervolgen. De mensen waren erg behulpzaam en de mankementen verdwenen als sneeuw onder de zon. Hierdoor voelde ik tôi toch snel thuis op mijn krakkemikkige xe gắn máy, die elke dag een stukje jonger werd. ALS je niet trong de snelwegen rijdt, là de kwaliteit van de wegen ở Việt Nam vaak slecht. Toch probeerde ik de snelwegen zoveel mogelijk te vermijden. IK vond dat er weinig interessants te zien là op de lange, tiếp tục rechte wegen en ik hoorde liever natuurlijke geluiden dan het getoeter van het langskomende verkeer.Rijdend op de landwegen richting het binnenland zag ik een Việt Nam đạt nog weinig gemoderniseerd. Mijn Toshiba Máy tính xách tay zou zomaar het kroonstuk van een bảo tàng kunnen zijn, en iemand đã gặp een blanke huid moest haast een pigmenttekort hebben. De kinderen kwamen toegerend alsof ik hun idool là, en als ik een bakje koffie dronk waren de stoelen tegenover tôi snel gevuld gặp mensen chết ik nog niet kenden.Communiceren đã gặp de mensen ging erg moeilijk, mijn interesse ging vooral Truong DH CNTT naar de omgeving chết ik passeerde. IK reed langs koffie-ngươi-en rubberplantages, rijstvelden en fruitbomen, passeerde kleine, armoedige dorpjes en zag gedurende de route de huizen mã langer en nhỏ hơn worden, de gewassen en het landschap veranderen en de huidskleur van de mensen donkerder worden. IK stopte regelmatig vers om fru

Kết quả (Việt) 2:

28 maart 2015 Als je Mij trong chiếc áo een Vietnamees van een reizigersgezelschap op een xe máy gặp een bakje koffie trong de ene tay en een microfoon van de karaokeclub trong de andere tay zitten ziet, zou je toch echt denken dat ik Vietnamees geworden ben. Mijn paspoort geeft nog những con chiến mã aan dat ik Nederlander ben, maar Daar kan trong kleine chữ gặp potlood Việt Nam achter geschreven Worden. Ik ben erg Onder de indruk van de relaxte levensstijl, độ tương phản het tussen de moderne steden en de Dörpen gặp haar tradities en gewoontes, het lekkere weer en de ontzettend vriendelijke mensen. Het đất heeft zoveel te bieden dat de meeste Vietnamezen eerst 10 jaar trong hun eigen rondreizen đất, voordat ze mogelijk Cambodja, Lào Trung Quốc bezoeken. Hà Nội 08.03.2015-12.03.2015 's Ochtends genoot ik nog van de zonsopgang van de rijstvelden Trung Quốc , 's avonds Zat ik aan de thanh trong ký túc xá een du khách ba lô ở Hà Nội. Tussendoor có ik twee busreizen gemaakt en đã ik de douane gepasseerd. Bij de Việt douane moesten ze zich Wel thậm chí achter de oren krabben Toén bij de plaats van afgifte '' The Hague '' stond. Ik đã geen wiet bij tôi en er stond geen Amsterdam trong Mijn paspoort, dit là toch wel Gek. Om te checken của '' The Hague '' ook bestond werd DHR. Google geraadpleegd, chết aangaf dat deze plaats toch echt bestaat, en mocht ik het đất. Tại Hà Nội đã het makkelijk om qua CouchSurfing een hosts aantal te vinden. Zo ontmoette ik er Ngọc, een op het eerste VPCP nette vrouw trong haar mantelpakje en naaldhakken. Maar achter dat mantelpakje Zat een gót pittig en gedreven loại chết goed de lakens wist UIT te delen. Ze wist precies wie aan te spreken, te nemen welke taxi, waar naartoe te gaan en hield Mij strak aan de lijn. Maar ze có ook gevoel voor hài hước, en gặp het nodige sarcasme en Fantasie zetten chúng Anderen, maar ook onszelf voor Gek. Zo zagen chúng tôi Hồ Chí Minh al opstaan ​​UIT het lăng en iedereen bedanken voor de aanwezigheid. Hà Nội ademt Hồ Chí Minh. Trong de stad bevinden zich het Huis, lăng en bảo tàng trên deze communistisch leider. Op đa dạng plekken zijn portretten van hem te zien, en als je het de mensen vraagt ​​là Hồ Chí Minh het boegbeeld van het verenigde, communistische Việt Nam nu dat het là. Bij zijn lăng wordt HIJ twee Keer mỗi dag geëerd, wat Elke dag bezoekers Vele honderden trekt. Een GROEP lijfwachten van Hồ Chí Minh, waarschijnlijk de meest begeerde baan tại Việt Nam, laten de nationale vlag zakken tijdens de avondceremonie en hijsen deze weer tijdens de ochtendceremonie. Een andere bijzondere ontmoeting đã die gặp Harry. Mensen rondleiden trong zijn stad là voor hem een goed excuus om niet te hoeven studeren voor zijn aankomende tentamens. HIJ là een vrolijk, vriendelijke Jongen chết feilloos de bijzondere plekken van Hanoi wist te vinden. De oudste coffeeshop van de stad, gevangenis een Frans-Việt, bảo tàng het van de etnische minderheden en een bakkerij die meer wiet verkocht dan lứa. Trong het '' bảo tàng Dân tộc học '' ontdekte ik dat Việt Nam naast de Vietnamezen 53 etnische minderheden telt chết voornamelijk in het Binnenland Leven. De minderheidsgroeperingen hebben vaak hun eigen Taal, gewoontes en tradities. Doordat de leefgebieden van deze volkeren dichtbij elkaar liggen hebben de culturen veel overeenkomsten. Zo Leven de mensen trong huizen Palen die op staan, bespelen ze de trống om xúc te Maken gặp de geesten en từ je als vermogend persoon 1 tot 7 jaar na je dood weer opgegraven om vervolgens trong een Tempel begraven Worden. De levenswijze van deze mensen boeide tôi erg, mede hierdoor besloot ik om het leefgebied van deze volkeren te bezoeken en niet langs de KUST Naar het zuiden te gaan REIZEN. Maar het meest memorabele là dat HIJ tôi zijn xe máy liệt besturen. Zonder enige ervaring sậy cửa ik de chaotische en drukke straat van Hà Nội, en dit beviel tôi ze goed dat dit een verlangen heeft aangewakkerd een eigen xe máy te Kopen. Harry en zijn vriend probeerde dit lô ontstane verlangen dezelfde avond nog UIT Mijn hoofd te praten cửa Mij artikelen te laten lezen qua omgekomen motorrijders tijdens hun reis cửa Việt Nam. Dit đã wel enig hiệu lực, muốn ik besloot nog thậm chí na te denken qua het aanschaffen van een xe máy. Ook là Harry nắp van een Facebook GROEP van bijna 20.000 leden die een passie voor REIZEN deelden. Omdat het voor Vietnamezen moeilijk là visa een te krijgen voor Landen buiten Azië en chết Landen ook erg duur zijn blijft het REIZEN vaak beperkt tot Việt Nam, gặp uitstapjes Naar de buurlanden. Dat neemt niet weg dat deze mensen elkaar graag helpen, en een gunst doen cửa elkaar een slaapplek aan te bieden. Harry maakte Mij nắp van deze GROEP, wat Mij de mogelijkheid GAF om ook trong de afgelegen gebieden een lokale gids te kunnen vinden. Na een paar berichten qua en weer reageerden er mensen UIT het đất hele chết Mij graag wilden ontmoeten en rondleiden, en đã ik gedurende Mijn reis ở Việt Nam voorzien van een slaapplek en gids. Iets ten van zuiden Hà Nội ligt het Phong Quốc Nha-Kẻ Bàng Park. Een bergachtig, gebied bebost dat van de er buitenkant uitziet als een mooi, maar niet bijzonder natuurgebied. Totdat je ontdekt dat Onder de Groene gloeiende laag schitterende grotten verscholen liggen. De grotten zijn een paradijs van steensoorten đa dạng đáp ứng vormen en kleurcombinaties waarop je niet uitgekeken raakte. Onder deze grotten bevindt zich de grootste Grot ter wereld. Om de Grot trong een Goede staat te houden Worden er nai jaar slechts 84 mensen toegelaten tot deze Grot, en Dt je certificaten đa dạng en veel thiến nodig om op de wachtlijst gezet te Worden. Een vé Naar de Maan là makkelijker te krijgen. Midden-Việt Nam: 13.03.2015-21.03.2015 Đà Nẵng là een moderne, stad snelgroeiende gặp mooie stranden waar trung tâm mua sắm de, khu nghỉ dưỡng en barretjes overal te vinden zijn en waar het heerlijk relaxen là. Maar ik kwam voor iets anders Naar deze stad ... Ik đã onderweg Naar Đà Nẵng een GROEP Duitsers en een GROEP Nederlanders tegengekomen chết van Zuid-Việt Nam Naar Noord-Việt Nam trokken gặp een xe máy. Ze vertelden tôi dat als je geen gekke capriolen op de xe đạp uithaalt het REIZEN mỗi xe máy niet gevaarlijk là. De xe đạp là makkelijk te besturen, het là goedkoper dan mỗi trein của te bus REIZEN en bovenal geeft het je een STUK meer vrijheid. De positieve ervaringen van de Duitsers en Nederlanders gaven Mij het ​​laatste zetje om te besluiten een xe máy te gaan Kopen. Ik đã alleen nog geen flauw idee wat voor đạp ik moest Kopen. Ik ontmoette tại Đà Nẵng een bloedmooie, lokale MEID die Mij hier wel bij Wilde helpen. Overdag moest ze Werken, dus kon ik haar đạp gebruiken om nog thậm chí te oefenen en zeker te zijn van Mijn keus. Ook deze đạp beviel tôi, en zo ging ik 's avonds gặp haar en haar broer Naar een Winkel voor 2de tay xe đạp. Geschikt De broer ging eerst Naar Binnen om een Goede đạp voor een scherpe prijs UIT te zoeken, en na een testritje GAF HIJ aan de dat '' Honda Wave '' là voor Mijn reis. Voor 150 €, - mocht ik meenemen hem, een koopje aangezien ze aan toeristen gemakkelijk € 300, -. Vragen Zo là ik drie Dagen na Mijn eerste RIT trong het bezit van een xe máy. Het GAF tôi een đá dat ik SAMEN gặp máy deze Grote afstanden zou gaan afleggen, en dat geen weg meer onbereikbaar được. Ik đã verzekerd niet, đã Geen rijervaring en ging besturen een voertuig trong een verkeersregels zonder đất. Ondanks gevaren deze là ik ervan overtuigd dat ik tôi SNEL genoeg kon aanpassen aan Mijn xe máy en het verkeer. Dat de xe đạp zo goedkoop là verklaarde zich de Dagen erop. Op dag 1 liệt ik de remmen en de benzinemeter Maken en kreeg de een startknop động cơ chết gặp de bedienen tay te là, zodat ik hem niet hoefde aan te trappen. Op dag 2 kwam ik zonder benzine te staan ​​terwijl de benzinemeter nog halverwege stond, en brak Mijn ketting. Op dag 3 begaven de versnellingen het. Op dag 4 ging de aansluiting Naar Mijn benzinetank kapot. En op dag 6 kreeg ik een band lekke, brak Mijn Standaard en moest Mijn voetrem gerepareerd Worden. Zo waren na een tuần alle organen động cơ van Mijn, op het hart na, vervangen en đã OPA omgetoverd tot een Jonge, aantrekkelijke thần. Mijn Geluk đã dat nai dorpje wel een garage có, en dat de lokale mensen đạo toesnelden als ik gặp Pech langs de weg stond. Als er geen garage trong de buurt là của het probleem niet tijdelijk opgelost kon Worden, dan werd er een jeep của vrachtwagen aangehouden. Mijn đạp werd ingeladen en ik werd Naar de dichtstbijzijnde garage gebracht. Voor een paar euro đã Mijn cơ weer rijklaar, en na een oponthoud van 1,5 uur kon ik Mijn tocht weer vervolgen. De mensen waren erg behulpzaam en de mankementen verdwenen als sneeuw Onder de zon. Hierdoor voelde ik tôi toch SNEL thuis op Mijn krakkemikkige xe máy, chết Elke dag een stukje jonger werd. Als je niet qua de snelwegen rijdt, là de kwaliteit van de wegen trong slecht vaak Việt Nam. Toch probeerde ik de snelwegen zoveel mogelijk te vermijden. Ik vond dat interessants er WEINIG te zien là op de Lange, rechte wegen en ik hoorde liever natuurlijke geluiden dan het tiếp tục getoeter van het langskomende verkeer. Rijdend op de landwegen richting het Binnenland zag ik een Việt Nam dat nog WEINIG gemoderniseerd được. Mijn Toshiba laptop zou zomaar het kroonstuk van bảo tàng een kunnen zijn, en iemand gặp een Blanke huid moest Haast een pigmenttekort hebben. De kinderen kwamen toegerend alsof ik hun idool là, en als ik een bakje koffie dronk waren de stoelen tegenover tôi SNEL gevuld gặp mensen chết ik nog niet kenden. Communiceren gặp de mensen ging erg moeilijk, Mijn interesse ging vooral UIT Naar de ik omgeving chết passeerde. Ik sậy langs koffie- thee- en rubberplantages, rijstvelden en fruitbomen, passeerde kleine, armoedige dorpjes en zag gedurende de route de con chiến mã huizen Langer en Worden nhỏ, de gewassen en het landschap veranderen en de huidskleur van de mensen donkerder Worden. Ik stopte regelmatig om vers FRU